ในสังคมเศรษฐี Hi-So

ข้าพเจ้าเคยอยู่ในโรงเรียนที่ร่ำรวยลำดับต้น ๆ ของประเทศ ข้าพเจ้าอยู่ในกลุ่มเล็ก ๆ และไม่ได้ต้องการคบใครไปมากกว่านั้น คนส่วนมาก เกือบทั้งโรงเรียนมันอวดความร่ำรวยซึ่งกันและกัน และประพฤติดีต่อหน้าอาจารย์และผู้ปกครองเท่านั้น หลายคนที่เข้ามาเป็นเด็กใหม่อย่างข้าพเจ้า ได้ถูกหล่อหลอมกลายเป็นพวกเดียวกันกับสังคมร่ำรวยนั้น ทั้ง ๆ ที่ครอบครัวของเด็กใหม่เหล่านั้น ไม่ได้ร่ำรวยจนซื้อของราคาแพงได้ทุกอย่าง แต่พวกเขาก็จะซื้อมาอวดเพื่อน ข้าพเจ้าจึงมีความคิดต่อต้านความสุรุ่ยสุร่ายมาตั้งแต่อายุสิบปี ข้าพเจ้าพอใจในสิ่งที่ข้าพเจ้าทำ

จากสำนวนไทยที่ว่า “เข้าเมืองตาหลิ่ว ต้องหลิ่วตาตาม” นั้น ไม่จำเป็นที่ต้องทำเสมอไป ทุกคนมีสิทธิ์ และมีทางเลือกที่ดีกว่าเสมอ แม้ว่าข้าพเจ้าอยู่ในฐานะที่เปลี่ยนแปลงใคร ๆ ในโรงเรียนไม่ได้ อย่างน้อยที่สุด คนในโรงเรียนนั้น ก็จะเห็นการกระทำของข้าพเจ้า