มังตราขี้เมาจริงหรือ?

**หัวข้อของบทความนี้ สว อิเฎล ขออนุญาตให้คำว่า “มังตรา” เพื่อ Google Search Engine เท่านั้น แต่บทความทั้งหมดไม่ได้กล่าวถึง “มังตรา” หากแต่กล่าวถึง “พระเจ้าตะเบ็งชะเวตี้”

คนไทยอ่านพงศาวดารพม่า อ่านหนังสือประวัติศาสตร์ อ่านหนังสือผู้ชนะสิบทิศ และดูภาพยนต์ ตัวละครมังตรามีลักษณะ ดีใจก็เหล้า เสียใจก็เหล้า แถมเมาแล้วยังบ้าผู้หญิง ดูวิกิพีเดียของเรื่องศรีสุริโยทัย ยังบอกว่าเป็นกระเทย เป็นเกย์ เป็นตุ๊ด ข่มเหงเด็กและสตรีกับล่วงละเมิดทางเพศกับเพศชาย

กัญจนปกรณ์ แสดงหาญ รับบทมังตราขี้เมา สุดยอดมาก ดูภาพการแสดงอื่น ๆ

Article by © 2010 Sw Eden
เขียนโดย สว อิเฎล – สงวนลิขสิทธิ์บทความและรูปภาพ
** ห้ามคัดลอกลงเว็ปไซด์อื่น อนุญาตให้ใช้ทำรายงานเพื่อการศึกษาเท่านั้น

อิเฎลจะมาสนทนาแก้ข่าวว่าเจ้ามังตราขี้เมา เอาแต่น้ำจัณฑ์ ก่อนอื่นอิเฎลต้องแนะนำการอ่านพงศาวดารว่า ราชาจะทำพงศาวดารให้ราชาองค์ก่อนหน้าเขา แสดงว่า เจ้ามังตรา ดูแลพงศาวดารที่เขียนเกี่ยวกับ บิดาของตน และตากะวุฒปิ (บ้างเรียก สการะวุตพี) ส่วนบุเรงนอง ดูแลพงศาวดารของเจ้ามังตรา และนันทบุเรงดูแลพงศาวดารของบุเรงนอง

อิเฎลยืนยันว่า ถ้าพระราชาไม่ใช่ลูกหลานของราชาองค์ก่อน ก็อย่างหวังว่าพงศาวดารของราชาองค์ก่อนจะออกมาดี ตัวอย่างในประเทศไทย เช่น คุณเชื่อหรือว่าพระนางศรีสุดาจันทร์ฆ่าลูกตัวเอง ลองถามคนที่เป็นแม่ดู ร้อยทั้งร้อย แม่ฆ่าลูกตัวเองไม่ลง และยิ่งเป็นสมัยก่อนที่เจ้าหญิงจะชอบลูกชาย อีกตัวอย่างหนึ่งที่อิเฎลไม่สนิทใจกับที่เล่าเรียนมา คือ การสิ้นพระชนต์ของพระเจ้าตากสินมหาราช

เจ้าฝรั่งมังตราเขียนเรื่องให้กับตากะยุตปิว่า ชอบจับปู จับปลา จับนก และเที่ยวเล่น ดังนั้นตากะวุตปีคนนี้ไม่มีประสพการณ์การปกครอง อิเฎลเรียนเรื่องราชาธิราชมา ทั้งบิดาและปู่ของตากะวุตปีล้วนเป็นกษัตริย์ที่ยิ่งใหญ่ เป็นนักปกครองที่ดี เป็นไปได้หรือไม่ว่าตากะยุตปีจะถูกสั่งสอนออกมาเป็นคนขาดประสพการณ์ ลักษณะนิสัยของตากะวุตปินี้คือลักษณะการมองโลกและมองคนของตะเบงชะเวตี้ ซึ่งถือว่าตะเบงชะเวตี้ไม่ได้บอกว่าราชาอายุน้อยคนนี้ชั่วช้าสามาน ซึ่งถือว่าเป็นการเขียนพงศาวดารที่ยังให้เกียรติราชาองค์ก่อน

กัญจนปกรณ์ แสดงหาญ รับบทมังตราขี้เมา สุดยอดมาก ดูภาพการแสดงอื่น ๆ

Article by © 2010 Sw Eden
เขียนโดย สว อิเฎล – สงวนลิขสิทธิ์บทความและรูปภาพ
** ห้ามคัดลอกลงเว็ปไซด์อื่น อนุญาตให้ใช้ทำรายงานเพื่อการศึกษาเท่านั้น

และก็ถึงเวลาที่อิเฎลจะพิจารณาพงศาวดารส่วนของตะเบงชะเวตี้ ที่บุเรงนองเป็นบรรณาธิการหนังสือ ดังนั้นอิเฎลจึงเห็นชื่อของบุเรงนองโผล่ในพงศาวดารส่วนของตะเบงชเวตี้เต็มไปหมด ซึ่งโดยทั่วไปพงศาวดารจะไม่เขียนละเอียดเช่นนั้น พงศาวดารมักมีเพียงชื่อของแต่ละเมืองที่รพพุ่งกัน และมีชื่อของกบฏ บางครั้งยังไม่มีชื่อจริงของอรินทร์เสียซะด้วย จะใช้เรียกตามเมืองเท่านั้น นี่เป็นการที่บุเรงนองแสดงตนว่าสำคัญในสมัยของตะเบงชะเวตี้ และอาจเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้คนรุ่นหลังอ่านพงศาวดารและยกย่องเขา

อิเฎล และท่าน ๆ ทั้งหลายรู้ว่าบุเรงนองมีมเหสีมากมาย ดังนั้นถ้าจะเขียนเรื่องของเจ้ามังตรา ก็คงหนีไม่พ้นเรื่องเมาและทำลามกกับผู้หญิง เรื่องจริงที่ทุกคนมั่นใจคือบุเรงนองชอบการล่าอาณานิคม วันหนึ่งตะเบงชะเวตี้หยุดล่าอาณานิคม นั่นต้องไม่ใช่วันของบุเรงนอง บุเรงนองเกิดมาเป็นนักรบผู้สร้างความยิ่งใหญ่ ไม่เหมือนตะเบงชะเวตี้ที่จะรบเพื่อสันติ ตะเบงชะเวตี้รู้สึกพอใจกับความสำเร็จของตนเมื่อมีหัวเมืองมอญและพม่าทั้งหมด เพราะนั่นคือเป้าหมายชีวิตของเขา การรวมชาติของมอญและพม่า ตะเบงชะเวตี้ไม่สนใจไทยใหญ่ ไม่สนใจอยุธยา ไม่สนใจเมืองของชนชาติอื่น ตะเบงชะเวตี้จับพระธรรมราชากับพระราเมศวรได้หลังศึกศรีสุริโยทัย แต่ตะเบงชะเวตี้กลับเรียกแค่ช้างเผือกสองเชือก ทั้ง ๆ ที่สามารถจับตัวไปเป็นเชลยและเรียกเมืองได้ โดยเฉพาะเมืองพิษณุโลก

กัญจนปกรณ์ แสดงหาญ รับบทมังตราขี้เมา สุดยอดมาก ดูภาพการแสดงอื่น ๆ

Article by © 2010 Sw Eden
เขียนโดย สว อิเฎล – สงวนลิขสิทธิ์บทความและรูปภาพ
** ห้ามคัดลอกลงเว็ปไซด์อื่น อนุญาตให้ใช้ทำรายงานเพื่อการศึกษาเท่านั้น

ผู้ที่ไม่เข้าใจวัตถุประสงค์ของตะเบงชเวตี้ก็จะคิดว่าราชานักรบพระองค์นี้เพี้ยนไปแล้ว ทำไมคนที่กล้าหาญในสงครามกลายเป็นคนรักสันติ นี่คืออีกหนึ่งสาเหตุที่เชื้อพระวงศ์เดิมของพวกมอญกล้าที่จะยึดอำนาจ แน่นอนที่พวกเขาต้องอิจฉาตะเบงชะเวตี้ พระราชาจากดินแดนพม่าที่มาผงาดอยู่เหนือชาวมอญทั้งปวงแถมยังเป็นที่รักใคร่ของขุนนางและทหารมอญอีกด้วย เวลามีปราบดาภิเษกในพงศาวดารทีไร กษัตริย์องค์ก่อนถูกเขียนว่ามีสติฟั่นเฟือนประจำ บางทีก็ถูกเขียนว่าโหดร้ายเกินประชาชนรับไหว เช่น พระมหาธรรมราชา (Anukpetlun) รัชกาลหลังจากพระเจ้านันทบุเรง ซึ่งถูกเขียนว่าสติฟั่นเฟือน และ สิสุกะ กษัตริย์ตองอูที่ถูกเขียนว่ามีแต่ความกลัว เป็นต้น

สำหรับตะเบงชะเวตี้ที่ถูกเขียนว่าติดเหล้าโปรตุเกสนั้น อิเฎลคิดว่าตะเบงชะเวตี้คงดื่มเหล้าจริงแต่ไม่ได้ถึงกับเมาหรือบ้า เพราะตะเบงชะเวตี้คบค้าสมาคมกับฝรั่งโปรตุเกสนับไม่ถ้วน ซึ่งการสังสรรค์ของพวกเขาก็ต้องมีสุราเป็นธรรมดา และไม่มีใครในการสังสรรค์ที่จะดื่มอย่างไม่ลืมหูลืมตาจนสนทนากับใครไม่ถูก การสงครามของตะเบงชะเวตี้ มักให้บุเรงนองคุมทัพบกที่มีแต่ชาวพม่า ส่วนตะเบงชะเวตี้เอง จะคุมทัพเรือ ประกอบด้วยชาวมอญและชาวโปรตุเกส ท่านมีความสามารถมาก ๆ การคุมทัพเรือไม่ใช่เรื่องง่าย ทั้งอยู่ร่วมกับต่างชาติ

และสุดท้าย อิเฎลขอเสริมเรื่องพงศาวดารส่วนของบุเรงนอง ซึ่งมีผู้ดูแลและจัดการคือ นันทบุเรง โอรสองค์โตของเขา ในสายตาของคนไทยนันทบุเรงไม่ใช่ราชาที่มีคุณภาพ แต่ นันทบุเรงได้พิสูจน์ความเป็นผู้นำ เป็นนักปกครอง และยุติธรรม ด้วยวิธีการเขียนชื่นชมบิดาของตน และการหมวดหมู่พระราชกรณียกิจของบิดา อิเฎลดูจากพงศาวดารส่วนของบุเรงนองแล้ว อิเฎลรู้ทันทีว่านันทบุเรงไม่ได้ชั่วช้าและไม่ใช่ราชาที่อ่อนแอ

Article by © 2010 Sw Eden
เขียนโดย สว อิเฎล – สงวนลิขสิทธิ์บทความและรูปภาพ
** ห้ามคัดลอกลงเว็ปไซด์อื่น อนุญาตให้ใช้ทำรายงานเพื่อการศึกษาเท่านั้น

ภาพของมังตรา รับบทขี้เมา โดย สว อิเฎล ดูภาพพม่าอื่น ๆ

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
คุณรู้จัก Black Tongue : The Animation หรือยัง?
มันคือการ์ตูนสั้น กำลังถูกดัดแปลงให้เป็นเกมส์ online ซึ่งจะเสร็จสมบูรณ์ในฤดูหนาวปี 2011
มีโครงเรื่องมาจากบทประพันธ์ของ สว อิเฎล
เชิญชมได้ ณ ที่นี้