ตำรวจทำใหญ่ ใจอำมาหิต ตอนที่ 2

หลังจากที่รุ่นพี่รอสัญญาณไฟเพื่อเลี้ยวขวาที่แยกไฟฉายนานพอสมควร เธอตัองขับผ่านหน้า Lotus จรัญสนิทวงศ์ ซึ่งรถติดประจำอยู่แล้ว เพราะเป็นที่กลับรถทั้ง 2 ฝั่ง ตอนนี้ยิ่งติดหนักเพราะก่อสร้าง จึงทำให้ต้องมีตำรวจเขตบางกอกน้อยคอยโบกรถให้หยุดเพื่อให้รถขาเข้าสามารถกลับรถได้ ขณะนั้นรถของรุ่นพี่กำลังอยู่ในช่วงขาออก ซึ่งเธอเล่าให้ฟังว่า เธองงจริง ๆ เพราะเธอต้องหยุดรอตำรวจอ้วนเตี้ยนายหนึ่งที่หมวกระบุว่า บางกอกน้อย เลขที่ 627 โดยรถของเธออยู่คันที่ 4 ในขณะที่รถขาเข้าค่อนข้างโล่ง แต่ตำรวจนายนี้ก็มีแต่จะให้พวกรถขาเข้าสามารถกลับรถได้มากที่สุด ไม่รู้เพราะอะไรจึงกั้นรถไว้นานมาก ๆ ทั้ง ๆ ที่รถที่ตามมาติด ๆ กับรถรุ่นพี่นั้น มีปริมาณมาก และติดมานานแล้ว ตำรวจนี่แหละเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้คนขับรถเครียด พอตำรวจนายนี้ – เลขที่หัว 627 ปล่อยรถให้ไปได้ประมาณ 3 แถวเอง ก็กั้นอีก โดยมากั้นที่รถของรุ่นพี่พอดี รุ่นพี่ยกมือขอไปก่อนอีกคันเถอะ แต่ตำรวจ 627 ก็ไม่สนครับ รีบก้าวเท้ามาขวางรถเธอ ให้เธอจำใจต้องหยุด อาจเพราะเธอเป็นผู้หญิง (รตจิตรเองก็เคยมีเรื่องกับตำรวจครั้งหนึ่งนานมาแล้วถึงกับต้องพูดว่า “เก่งเฉพาะกับผู้หญิงละซิท่า” ถ้าว่าง ๆ อาจจะกลับมาเล่าให้ฟังนะ)

สิ่งที่รุ่นพี่เธอเห็นว่าทุเรศอีกแล้วก็คือ นายตำรวจ เลข 627 คนนี้ทำท่าผยอง เชิดหน้า เดินเนิบ ๆ ว่าจะทำไม ก็จะกั้นรถมึง! แล้วก็หันหลังให้รถทุกคันที่กั้นไว้ นายตำรวจคนนี้อยากแสดงถึงความอาจหาญก็เลยกั้นนานเป็นพิเศษ รตจิตรคิดว่ารุ่นพี่จะเครียด ที่ไหนได้ เธอบอกว่าเป็นช่วงเวลาที่เธอกำลังจะหัวเราะ เพราะเธอมองตำรวจนายนี้แบบเหยียด คือดูถูกพฤติกรรมของผู้พิทักษ์สันติราชที่ทำตัวเหมือนว่าแค่นี้ก็ชนะประชาชนแล้ว ในขณะที่เธอมองดูแคลนอยู่นั้น เธอเริ่มเบื่อเลยหันหน้าไปด้านขวาออกนอกกระจก เธอถึงกับห้วเราะ และหายเครียดทันที เพราะพวกรถมอเตอร์ไซด์ 4 คันที่จอดอยู่ข้าง ๆ รถของเธอก็มองด้วยสายตาแบบเธอ หันหน้าเรียงขนานกันไปทางตำรวจ เลข 627 เช่นกัน

นี่คือสาเหตุที่ทำให้เธอกลับบ้านมาโดยไม่เครียดแล้ว แต่ครั้งแรกเธอตั้งใจจะให้รตจิตรเข้า website http://www.royalthaipolice.go.th/ เพื่อร้องเรียน แต่เธอคิดว่าคงไม่มีประโยชน์ เธอจึงโทรเล่าให้รตจิตรเขียนเพื่อเล่าสู่กันฟัง ทั้ง ๆ ความจริงรตจิตรไม่เคยเขียนเกี่ยวกับตำรวจ เพราะคิดตำรวจทำงานหนักกว่าข้าราชการทั่วไป ทั้งอาบแดดอาบฝน และตำรวจบางคนก็เสี่ยงกับการถูกทำร้าย ในแต่ละปี รตจิตรชอบจัดของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อเป็นน้ำใจไว้แจกตำรวจตามท้องถนนในช่วงเทศกาล 2 วันคือวันตรุษจีน และก่อนวันสิ้นปี ยกเว้นระยะไม่กี่ปีนี้หลังจากที่มีข่าวหนาหูหนาตาจากสื่อ ฯ และพฤติกรรมที่เห็นเองกับตาเรื่องตำรวจเสื้อแดง ทำให้รตจิตรไม่คิดให้ของขวัญตำรวจเลย อีกเหตุผลหนึ่งที่ไม่อยากยุ่งพวกมีสีเพราะเคยได้ยินว่า ตำรวจล้างแค้น ทำนองนี้ จึงไม่อยากเขียนเรื่องตำรวจเท่าไรนัก ที่เขียนวันนี้เพราะรุ่นพี่คนหนึ่งร้องขอ เธอไม่ชำนาญเรื่อง post via Internet เธอจึงขอให้ช่วยเล่าผ่าน net ให้เพื่อน ๆ อ่านกันเกี่ยวกับตำรวจ และเผื่อสะท้อนให้ผบ. ตร. คนใหม่ หรือ พตอ. เพรียวพันธ์ ดามาพงศ์ มาอ่านพบบ้าง แต่ก็รู้สึกว่าโอกาสค่อนข้างน้อย เพราะตั้งแต่รับตำแหน่งมาก็ทำแต่เรื่องปราบยาเสพติด รตจิตรอยากถ่ายทอดให้รู้ว่าอย่างน้อยก็มีเรื่องแบบนี้ที่ตำรวจผู้พิทักษ์สันติราษฎร์กระทำกันบนท้องถนน ก็ลองพิจารณาดูนะคะท่าน ผบ.ตร. คนใหม่