สถานการณ์น้ําท่วม กลับกรุงเทพได้แล้ว

โดยปกติของคน ใคร ๆ ก็รักแม่ รตจิตรก็เช่นกัน รักแม่มาก แม่ยิ่งอายุมาก รตจิตรยิ่งรักมากขึ้น และเห็นใจแม่มากเพราะแม่เดินไม่ได้มานาน แม้แต่ตอนที่เขียนบันทึกนี้เรื่องตัดสินใจกลับกรุงเทพฯ ยังน้ำตาคลอเบ้า ยิ่งตอนที่นึกถึงภาพที่ต้องเคลื่อนย้ายแม่ที่เดินไม่ได้ออกจากบ้านอย่างทุลักทุเล เกือบไม่ทันการณ์

แม่ของรตจิตรไม่เคยลำบากเช่นนี้ก่อน แต่เพราะสาเหตุเดียวที่ทำให้เกิดเรื่องเช่นนี้ เพราะการบริหารน้ำของประเทศไทยในปัจจุบัน ซึ่งไม่ทำตามพระราชดำริของในหลวงที่เคยมีพระราชดำรัสตั้งแต่สมัยน้ำท่วมใหญ่ในประเทศไทยปี พ.ศ. 2538 ผลจึงทำให้คนไทยตกระกำลำบาก และเศรษฐกิจชาติพังพินาศเช่นนี้

เหตุที่รตจิตรจึงตัดสินใจย้ายกลับบ้านในวันจันทร์ที่ 22 ต.ค. ทั้ง ๆ ที่น้ำบริเวณหมู่บ้านยังไม่ลด น้ำประปาก็ยังเหม็นเน่า ยังไม่มีใครในหมู่บ้านย้ายกลับด้วย อีกทั้งค่าห้องพักก็จ่ายล่วงหน้าไปถึง 3 ธ.ค. แล้ว และที่สำคัญที่สุดไม่มีไฟ เพราะทางหมู่บ้านแจ้งว่า การไฟฟ้าต้องเปลี่ยนแปลงอุปกรณ์บางตัว เพราะน้ำเข้าไปในตู้ไฟของหมู่บ้านเกือบ 50% และต้องรอไม่ให้ชื้นด้วยจึงจะส่งกระแสไฟแรงต่ำและแรงสูงได้ รตจิตรก็ไม่รู้ข้อเท็จจริงมากนัก ตอนนี้มาดูเหตุผลของรตจิตรกันเลยค่ะ

(1) ความอยากกลับไปทำงาน หรือความรับผิดชอบนั่นเอง
ช่วงที่รตจิตรอพยพมาอยู่ที่เพชรบุรี รตจิตรใช้ความจำ เวลาทำงานบางครั้งต้องโทรถามข้อมูลเพิ่มจากเพื่อนร่วมงาน ทำให้รู้สึกเบื่อและเกรงใจ อยากกลับเข้าที่ทำงานเพื่อลุยงาน

(2) ความอึดอัดอย่างแสนสาหัส
เนื่องจากรตจิตรต้องการประหยัดค่าใช้จ่าย จึงเช่าห้องรวมจาก 2 ห้อง ลดเหลือ 1 ห้อง ซึ่งมีน้องชายเป็นตัวหลักในการดูแลแม่ รตจิตรจะมีหน้าที่หลักคือหุงหาอาหารให้แม่ เพราะแม่ผ่าตัดลำไส้เล็กไปหลายนิ้ว ทำให้ต้องทานบ่อย ๆ อีกทั้งทานยาฝรั่ง ก็จะรู้สึกหิวตลอด จึงต้องทำให้กินไม่รู้จักจบ แม้บางวัน 2 ทุ่ม หรือ 3 ทุ่มแล้วก็ยังหุงข้าวเพิ่มให้อีก

อย่างไรก็ตามรตจิตรไม่เคยท้อ เพราะรู้สึกว่าถ้าคนแก่ทานไม่ได้ขึ้นมายิ่งส่อเค้าแย่แล้ว แต่เพราะน้องชายเป็นคนจัดการเรื่องเช็ดตัวและเปลี่ยนผ้าอ้อมให้แม่ ทำให้เขาคงคิดว่าตัวเองสำคัญ ใครในบ้านจะทำอะไร ถ้าเขาไม่เห็นด้วย อย่าคิดทำ เพราะจะถูกด่า และถ้าไปเถียงหรือแสดงอาการไม่พอใจ ระวังอาจถูกทำร้ายเพราะน้องชายถือว่าตัวเองเป็นแรงผู้ชาย แค่ขู่ตะคอก หรือทำท่าทางจะตบ หรือขว้างมีดในมือใส่ รตจิตรก็กลัวแล้ว ต้องยอมเขาทุกอย่าง ภาวะที่ต้องหนีน้ำและอพยพมาอยู่นอกบ้าน ก็อึดอัดและเครียดอยู่แล้ว รตจิตรมาเจอความกดดันเช่นนี้ เลยเริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัยกับตัวเอง รตจิตรจะไปสู้รบปรบมือกับเขาได้อย่างไรกับแรงผู้ชาย