เมื่อพาสุนัขตัวโปรดอพยพไปต่างจังหวัด

ความสงสารหมาที่มีปัญหาเรื่องขาหลัง หมาของรตจิตรถูกคนในบ้านเหยียบขาหลังขวามาเกือบ 1 ปี ทำให้ขาอื่นเริ่มเสีย เพราะมาใช้ 3 ขารับน้ำหนักแทน 4 ขา

หลังจากที่น้ำท่วมบ้านที่กรุงเทพ รตจิตรและครอบครัวได้ที่พักอยู่ชั้น 2 ทำให้เวลาพาหมาไปฉี่อึค่อนข้างลำบากเพราะ การขึ้น-ลงบันไดถึงครั้งละ 15 ขั้น และบางครั้งก็ต้องตกบันไดเพราะขาอ่อนแรง เป็นต้น ในขณะที่อยู่ที่บ้าน สุนัขสามารถฉี่อึได้ตามสบาย หากอยู่ในบ้าน และจำเป็นต้องออกไปทำธุรกิจส่วนตัว เธอก็สามารถขึ้นลงบันไดแค่ 2-3 ขั้นเอง สรุปหมาลำบากขึ้น

หลังจากเหตุการณ์เหล่านี้ พฤติกรรมฉี่อึของหมาเปลี่ยนไป จากปกติที่อยู่บ้านที่จะฉี่วันละ 3 ครั้ง และอึวันละ 3 ครั้งเช่นกัน แต่มาอยูที่เพชร กลับฉี่ เหลือวันละ 1-2 ครั้งคือ 2 วันจะฉี่ 3 ครั้งเพราะขึ้นลงจากที่พักค่อนข้างยาก และอาจจะอึวันเว้นวัน เป็นต้น

หมาของรตจิตรกลายเป็นหมาเจ้าถิ่นแทน เมื่อก่อนตอนรตจิตร พาหมามาเล่นน้ำทะเลที่หาดเจ้าสำราญ และแหลมปากเบี้ยทุกครั้ง เราจะกลัวหมาเจ้าถิ่น โดยเฉพาะตอนมาเป็นฝูง แต่ ณ วันนี้ภาพที่เห็นที่หาด คือมีแต่ชาวกทม. พาหมามาเที่ยวเต็มไปหมด ถ้าไม่นับ Golden Retriever แล้ว หมาตัวที่ใหญ่ก็คือหมาของรตจิตรนั่นเอง และเนื่องจากพาหมาเที่ยวบ่อยตั้งแต่วันที่ 30 ต.ค. จนเขาคิดว่าครอบครัวของรตจิตรย้ายบ้าน และที่นี่คือบ้านของพวกเรา หรือถิ่นของเขาเสียแล้ว

การกินอาหารที่หลากหลายตอนอยู่ที่บ้าน และมักเป็นอาหารที่ทำให้กิน กลับกลายเป็นกินอาหารซ้ำ ๆ และซื้อให้กินตลอด จากการกินใบกระเพราอยู่บ่อย ๆ ต่อสัปดาห์ กลายเป็นกินแต่เนื้อสัตว์ 100% เหมือนหมาตัวอื่น ๆ แล้ว

หมาเคยอยู่อากาศที่โปร่ง ต้องมาอยู่ในห้องที่ร้อนอบอ้าว เพราะแม่ของ่รตจิตรไม่ค่อยยอมให้เปิดแอร์ วัน ๆ หนึ่งจึงต้องพาออกมานั่งที่ระเบียงของส่วนรวมของที่พัก