เห็นแก่ตัว แล้วผิดศีลหรือไม่

ความเห็นแก่ตัว ฟังดูแล้วเป็นนามธรรมจับต้องไม่ได้ ไม่เหมือนศีล 5 ที่บอกอย่างตรงไปตรงมาถึงข้อห้ามต่าง ๆ แต่ที่อิเฎลได้ใช้วิจารณญาณไตรีตรองดูแล้ว คือ การทำผิดศีลทั้งหมด เกิดจากความเป็นแก่ตัว

เขียนโดย The Sw Eden (สว อิเฎล) อนุญาตให้นำไปเผยแพร่ในสื่อใดก็ได้ โดยต้องอ้างอิงแหล่งที่มา และ ห้ามมิให้ทำการเปลี่ยนแปลง เพิ่ม หรือตัดทอนส่วนหนึ่งส่วนใดของบทความ

ศีลข้อที่ 1 ไม่ฆ่าสัตว์
คือความเห็นแก่ตัวที่ไปเบียดเบียนชีวิตของผู้อื่นเพื่อความสุขสำราญ หรือความสะดวกสบายของตัวเอง

ศีลข้อที่ 2 ไม่ลักทรัพย์
คือความเห็นแก่ตัว แก่งแย่งทรัพย์สินที่ตนไม่ได้หามา หรือการขโมยผลงานของเพื่อนร่วมงานเพื่อประโยชน์ส่วนตน เพื่อเอาหน้ากับเจ้านาย

ศีลข้อที่ 3 ไม่ประพฤติผิดในกาม
คือความเห็นแก่ตัวที่คู่สมรสที่ไม่รับผิดชอบต่อครอบครัวของตน หรือจนกระทั่งนำโรคร้ายมาสู่อีกฝ่าย ทั้ง ๆ ที่ตนเองอาจจะไม่ติดโรค เช่น โรคมะเร็งปากมดลูกที่ผู้ชายเป็นพาหะนำมาติดผู้หญิง

ศีลข้อที่ 4 ไม่พูดโกหก
การผิดศีลข้อนี้มักจะมาพร้อม ๆ กับข้อ 2 เพราะผู้ที่ขโมยผลงานของผู้อื่นจะโกหกว่าตนเป็นคนทำงานนั้น ๆ

ศีลข้อที่ 5 ไม่ดื่มสุรา ไม่เสพยาเสพติด
คือความเห็นแก่ตัวต่อครอบครัวและสังคมชาติบ้านเมือง โดยไม่คำนึงถึงบุพการี และผู้ที่ได้รับความเสียหายจากพฤติกรรมของตนในขณะเมายา

ดังนั้นจะเห็นได้ว่า ถึงความเห็นแก่ตัวไม่ได้อยู่ในศีลของฆราวาส แต่ความเห็นแก่ตัวนั้นเป็นบ่อเกิดของความชั่วทั้งหลายทั้งปวง

รูปท่านตะเบงชะเวตี้ วาดโดย สว อิเฎล