ประกวดเรียงความ “วันแม่”

Thailand Mother’s Day contest
สรุปโดย รตจิตร
Concluded by Ratajit | July 25, 2018

**งานเขียนของ รตจิตรนี้ ถือเป็นวิทยาทานเพื่อให้ทุกคนได้อ่าน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพื่อน ๆ ที่อยู่ในฐานะลูก หรือเป็นตัวอย่างสำหรับคนที่กำลังจะส่งประกวดเรียงความ โดยห้ามมิให้คัดลอกนำไปใช้เพื่อการค้าหรือนำไปใช้ในเว็บไซต์อื่น ไม่ว่ากรณีใด ๆ ทั้งนี้อนุญาตให้นำไปใช้ในสถาบันการศึกษาเพื่อเป็นธรรมทาน โดยต้องอ้างอิงแหล่งที่มาและชื่อผู้เขียน

ครั้งแรกที่เกิดมาใหม่และได้มายืนหยัดในสยามดินแดนแห่งนี้ มันคือการเริ่มต้นอีกครั้งของชีวิตเล็ก ๆ ในมหานครที่เจริญรุ่งเรืองและน่าอยู่ที่สุดในโลก รตจิตรมองไปรอบ ๆ เห็นตึกที่สูงตระหง่านตระการตา ตึกหนึ่งมีรูปของชายหญิงคู่หนึ่งขนาดใหญ่ติดอยู่ คนบอกกับรตจิตรว่า นั่นคือพระเจ้าอยู่หัว และพระราชินีของพวกเรา ตั้งแต่วันนั้น ที่รตจิตรได้ซึมซับชีวิตของชาวไทยมาโดยตลอด และได้ตระหนักว่า หากไม่มีสังคมรอบตัวของรตจิตร รตจิตรก็คงอยู่ไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนก็ตาม แต่สิ่งที่แผ่นดินนี้ บอกกับรตจิตรนั้นแตกต่างจากที่อื่น ไม่ใช่ว่าทุกประเทศที่มีอากาศอบอุ่น จะให้ความอบอุ่นได้เหมือนกับประเทศไทย รตจิตรชอบคนที่นี่มาก ชอบภาษาพูดที่ฟังนุ่มหู ไม่เหมือนกับประเทศตะวันออกประเทศอื่น ๆ ประเทศไทยเหมือนบ้านแท้ ๆ มีพระมหากษัตริย์และพระราชินีเป็นบิดามารดา รตจิตรแทบจะจินตนาการไม่ออกเลยว่า ประเทศใดที่ไม่มีบิดามารดา จะหาความรักและความอบอุ่นได้ที่ใด

รตจิตรทราบมาจากประเทศอื่นที่ใช้วันแม่สากลซึ่งตรงกับวันอาทิตย์ที่สองของเดือนพฤษภาคม แต่พอมาที่นี่ ประเทศไทยมีวันแม่เป็นของตนเอง ที่ถนนราชดำเนิน มีรูปราชินี และประดับไฟไว้อย่างสวยงาม เมื่อทุกคนบนผืนแผ่นดินนี้ มีแม่พระองค์เดียวกัน ทุกคนจึงรักใคร่ และสมานฉันท์กันดั่งพี่น้องท้องเดียวกัน เมื่อเป็นพี่น้องท้องเดียวกันแล้วนั้น คนที่นี่จึงปฏิบัติกัน ไม่เหมือนกับคนอื่น เรามีความประนีประนอม กับ พี่น้องของเราที่กระทำผิด และเราช่วยเหลือผู้ที่ด้อยโอกาส และผู้ยากไร้ รตจิตรเห็นแม่ของแผ่นดินจัดทำโครงการ เพื่อให้พี่น้องชาวไทยทุกคนช่วยเหลือและเป็นหนึ่งเดียวกัน การนำวัฒนธรรม และ ความเป็นอยู่จากเมืองห่างไกลเข้ามาให้ชาวเมืองหลวงสัมผัส และเรียนรู้ผ่านทางเครื่องจักรสาน และยังกระจายรายได้จากเมืองหลวงเข้าสู่ท้องถิ่นกันดาร

เมื่อไรที่พระองค์แย้มพระโอษฐ์ ไม่ว่าจะเป็นการแลเห็นจากสายตาของพวกเราโดยตรง ผ่านโทรทัศน์ หรือในภาพถ่าย นั่นคือความปิติยินดีของพวกเรา นั่นแสดงให้เห็นถึงความภาคภูมิใจในตัวลูก ๆ ชาวไทยทุกคน แน่นอน ที่เราอยากเห็นภาพเช่นนี้ตลอดไป อยากเป็นพลเมืองที่ดี เพื่อไม่ให้พระองค์ต้องกังวลพระทัย

นอกจากสิ่งเหล่านี้ที่รตจิตรได้เรียนรู้มาแล้ว ยังมีศัพท์และคำในประเทศไทยที่ชาวต่างชาติได้รู้ คงจะมหัศจรรย์ใจเหมือนกับความรู้สึกของรตจิตร บางครั้งคนไทยที่ใช้มันมาแต่กำเนิด คงไม่ได้คิดอะไร เพราะเขารู้จักมันเมื่อเขายังเยาว์วัยนัก แต่เมื่อเราเติบโตขึ้น และเริ่มมารู้จักศัพท์เหล่านี้ เราก็ได้รู้ถึงความหมายในแก่นแท้ของมัน “แม่น้ำเจ้าพระยา” แม่น้ำสายหลักที่ไหลผ่านกลางเมืองกรุง และหอบหิ้วเรื่องราวสำคัญ ๆ ทางประวัติศาสตร์อีกมากมาย “แม่” คือ ผู้ให้กำเนิด และเลี้ยงดูหลาย ๆ ชีวิต มีคำอื่นอีกมาก เช่น แม่ครัว แม่พิมพ์ แม่คุณ แม่กุญแจ แม่ทัพ แม่พระ แม่พระธรณี แม่นม แม่เหล็ก หรือจนกระทั่งนิ้วที่เป็นกำลังหลักของมือของเรา ยังเรียกว่า แม่โป้ง

หากรตจิตรลองคิดดูอีกที และให้วันแม่วันนี้ 12 สิงหาคม เป็นวันของทุกอย่างที่มีพระคุณแก่เรา และทำให้เราเติบโตขึ้นมาเป็นคนที่สมบูรณ์ได้ ถ้าเป็นได้เช่นนี้แล้ว เราก็คงไม่ได้ยินเสียงเรียกหาจากเด็กกำพร้า เพราะเมื่อแม่คือทุกสิ่งที่ช่วยเลี้ยงดูและอุปการะพวกเขา พวกเขาก็รู้จักคำว่าแม่แล้ว ดังนั้น ความเสมอภาคของสังคมก็จะมีหรือ ถ้าพูดตามประสาของรตจิตรเอง คือ พี่น้องชาวไทยทุกคนไม่เคยกำพร้าบุพการีเลย จากนี้ต่อไป ไม่ว่ารตจิตรไปที่แห่งใดของโลก รตจิตรก็จะไม่มีวันลืม และจะคิดถึงแผ่นดินไทยเสมอ แผ่นดินแม่ของชาวไทยทุกคน