Tag Archives: poet

by The SW Eden | November 27, 2009 · 2:44 pm

Thai Food by King Rama II กาพย์เห่ชมเครื่องคาวหวาน by รัชกาลที่ 2

The favorite drawing of an France artist who visited my school. I was about grade 7 at that period. This drawing included the foods in the poem of King Rama II (King Rama 2 , King Buddha Loetla Nabhalai) that is “Verse of Food and Dessert”, composed for singing during rowing the boat.

Thai Foods from King Rama 2, painting by Sw Eden สว อิเฎล

King Rama 2 is considered as a really great teacher of Thai poets. This Verse of Food and Dessert is about how delicious of Thai Food, and a little bit about how to cook. King Rama 2 always compare This great foods with his lover; such as how the food looks like and how the woman dresses, and how happy to eat the food and how happy to be with the lover.

All are so beautiful and creative. He is really really artist! He can put many many kinds of food in every individual verse. I guess this poem should include more than 20 kinds of Thai food.
I will translate some parts which are so artistic. It will be crazy to translate whole things, so you may get rough translation on Google translate or Babel Fish Yahoo.

If you have any problem or confusing about how to write Thai poem correctly, you can ask me. I know a lot about the methods. You may not ask me to write to poem for your class, but you can ask me to fix what you have. (I really concern about copyrights.)

• เห่ชมเครื่องคาว (The Verse of Foods)

๏ แกงไก่มัสมั่นเนื้อ __________ นพคุณ พี่เอย
หอมยี่หร่ารสฉุน __________ เฉียบร้อน
ชายใดบริโภคภุญช์ __________ พิศวาส หวังนา
แรงอยากยอหัตถ์ข้อน __________ อกให้หวนแสวง ๚

๏ มัสมั่นแกงแก้วตา __________ หอมยี่หร่ารสร้อนแรง
ชายใดได้กลืนแกง __________ แรงอยากให้ใฝ่ฝันหา
(Any man who just tastes this spicy curry soup will dream to see the woman who cooks.)
๏ ยำใหญ่ใส่สารพัด __________ วางจานจัดหลายเหลือตรา
รสดีด้วยน้ำปลา __________ ญี่ปุ่นล้ำย้ำยวนใจ
(The taste does not only hit the tongue, but also hit the heart.)
๏ ตับเหล็กลวกหล่อนต้ม __________ เจือน้ำส้มโรยพริกไทย
โอชาจะหาไหน __________ ไม่มีเทียบเปรียบมือนาง
๏ หมูแนมแหลมเลิศรส __________ พร้อมพริกสดใบทองหลาง
พิศห่อเห็นรางชาง __________ ห่างห่อหวนป่วนใจโหย
๏ ก้อยกุ้งปรุงประทิ่น __________ วางถึงลิ้นดิ้นแดโดย
รสทิพย์หยิบมาโปรย __________ ฤๅจะเปรียบเทียบทันขวัญ
(The curry shrimp is such the magic, my mind tastes it faster than my act.)
๏ เทโพพื้นเนื้อท้อง __________ เป็นมันย่องล่องลอยมัน
น่าซดรสครามครัน __________ ของสวรรค์เสวยรมย์
๏ ความรักยักเปลี่ยนท่า __________ ทำน้ำยาอย่างแกงขม
กลอ่อมกล่อมเกลี้ยงกลม __________ ชมไม่วายคล้ายคล้ายเห็น
(The love is always ambiguous such the bitter soup, but all tastes are such a melting pot. I will always admire it.)
๏ ข้าวหุงปรุงอย่างเทศ __________ รสพิเศษใส่ลูกเอ็น
ใครหุงปรุงไม่เป็น __________ เช่นเชิงมิตรประดิษฐ์ทำ
๏ เหลือรู้หมูป่าต้ม __________ แกงคั่วส้มใส่ระกำ
รอยแจ้งแห่งความขำ __________ ช้ำทรวงเศร้าเจ้าตรากตรอม
๏ ช้าช้าพล่าเนื้อสด __________ ฟุ้งปรากฏรสหื่นหอม
คิดความยามถนอม __________ สนิทเนื้อเจือเสาวคนธ์
(Thai sauce meat makes me want to keep it carefully, as well as I want to keep you side of me.)
๏ ล่าเตียงคิดเตียงน้อง __________ นอนเตียงทองทำเมืองบน
ลดหลั่นชั้นชอบกล __________ ยลอยากนิทรคิดแนบนอน
(**The name of this Thai food is La-Teing (= Hunt-Bed), I am thinking about your bed. It is golden and if we are together, it will be such the heaven. It is interesting and complicating. I just want to sleep in that bed.)
๏ เห็นหรุ่มรุมทรวงเศร้า __________ รุ่มรุ่มเร้าคือไฟฟอน
เจ็บไกลในอาวรณ์ __________ ร้อนรุมรุ่มกลุ้มกลางทรวง
(The fire to cook this food (I do not know English name) makes the fire inside my mind.)
๏ รังนกนึ่งน่าซด __________ โอชารสกว่าทั้งปวง
นกพรากจากรังรวง __________ เหมือนเรียมร้างห่างห้องหวน
(Although bird nest soup is so delicious, but the bird has to lose its home. This is such when I lost you from my room.)
๏ ไตปลาเสแสร้งว่า __________ ดุจวาจากระบิดกระบวน
ใบโศกบอกโศกครวญ __________ ให้พี่เคร่าเจ้าดวงใจ
๏ ผักโฉมชื่อเพราะพร้อง __________ เป็นโฉมน้องฤๅโฉมไหน
ผักหวานซ่านทรวงใน __________ ใคร่ครวญรักผักหวานนาง ๚
(compare about sweet vegetable and sweet lover)

• เห่ชมผลไม้ (The Verse of Fruits)

๏ ผลชิดแช่อิ่มโอ้ __________ เอมใจ
หอมชื่นกลืนหวานใน __________ อกชู้
รื่นรื่นรสรมย์ใด __________ ฤๅดุจ นี้แม
หวานเลิศเหลือรู้รู้ __________ แต่เนื้อนงพาล ๚

๏ ผลชิดแช่อิ่มอบ __________ หอมตรลบล้ำเหลือหวาน
รสไหนไม่เปรียบปาน __________ หวานเหลือแล้วแก้วกลอยใจ
๏ ตาลเฉาะเหมาะใจจริง __________ รสเย็นยิ่งยิ่งเย็นใจ
คิดความยามพิสมัย __________ หมายเหมือนจริงยิ่งอยากเห็น
(Toddy Palm Fruit is do cold and sweet, it just like really really you, that I always want to see when I have this fruit.)
๏ ผลจากเจ้าลอยแก้ว __________ บอกความแล้วจากจำเป็น
จากช้ำน้ำตากระเด็น __________ เป็นทุกข์ท่าหน้านวลแตง
๏ หมากปรางนางปอกแล้ว __________ ใส่โถแก้วแพร้วพรายแสง
ยามชื่นรื่นโรยแรง __________ ปรางอิ่มอาบซาบนาสา
(Betel and nut (the color is red), you take it in a glass jar. They are such your chins and your nose. – **I think it is about how clear of glass, how taste it is and how bright of colors.)
๏ หวนห่วงม่วงหมอนทอง __________ อีกอกร่องรสโอชา
คิดความยามนิทรา __________ อุราแนบแอบอกอร
(“Curb between breasts” is the name of a kind of mango. I want to sleep with you by my chest close to your breasts.)
๏ ลิ้นจี่มีครุ่นครุ่น __________ เรียกส้มฉุนใช้นามกร
หวนถวิลลิ้นลมงอน __________ ชะอ้อนถ้อยร้อยกระบวน
๏ พลับจีนจักด้วยมีด __________ ทำประณีตน้ำตาลกวน
คิดโอษฐ์อ่อนยิ้มยวน __________ ยลยิ่งพลับยับยับพรรณ
๏ น้อยหน่านำเมล็ดออก __________ ปล้อนเปลือกปอกเป็นอัศจรรย
มือใครไหนจักทัน __________ เทียบเทียมที่ฝีมือนาง
(The seeds of custard apple are so slipping. They are so hard to catch by everybody. If a guy can catch them, the guy will be assumed so talented as you.)
๏ ผลเกดพิเศษสด __________ โอชารสล้ำเลิศปาง
คำนึงถึงเอวบาง __________ สางเกศเส้นขนเม่นสอย
๏ ทับทิมพริ้มตาตรู __________ ใส่จานดูดุจเม็ดพลอย
สุกแสงแดงจักย้อย __________ อย่างแหวนก้อยแก้วตาชาย
(Inside of Pomegranate is such many red diamonds. They are so sparkling with the light as bright as your ring.)
๏ ทุเรียนเจียนตองปู __________ เนื้อดีดูเหลือเรืองพราย
เหมือนศรีฉวีกาย __________ สายสวาทพี่ที่คู่คิด
๏ ลางสาดแสวงเนื้อหอม __________ ผลงอมงอมรสหวานสนิท
กลืนพลางทางเพ่งพิศ __________ คิดยามสารทยาตรามา
๏ ผลเงาะไม่งามแงะ __________ มล่อนเมล็ดและเหลือปัญญา
หวนเห็นเช่นรจนา __________ จ๋าเจ้าเงาะเพราะเห็นงาม
๏ สละสำแลงผล __________ คิดลำต้นแน่นหนาหนาม
ท่าทิ่มปิ้มปืนกาม __________ นามสละมละเมตตา ๚
(**This last line seems a little bit sexual obscene. This might be the reason that the Verse of Fruit is not included in the school book.)

• เห่ชมเครื่องหวาน (The Verse of Fruits)

๏ สังขยาหน้าไข่คุ้น __________ เคยมี
แกมกับข้าวเหนียวสี __________ โศกย้อม
เป็นนัยนำวาที __________ สมรแม่ มาแม
แถลงว่าโศกเสมอพ้อม __________ เพียบแอ้อกอร ๚

๏ สังขยาหน้าตั้งไข่ __________ ข้าวเหนียวใส่สีโศกแสดง
เป็นนัยไม่เคลือบแคลง __________ แจ้งว่าเจ้าเศร้าโศกเหลือ
(Color of sticky rice sounds so sad as you were sad while cooking.)
๏ ซ่าหริ่มลิ้มหวานล้ำ __________ แทรกใส่น้ำกะทิเจือ
วิตกอกแห้งเครือ __________ ได้เสพหริ่มพิมเสนโรย
๏ ลำเจียกชื่อขนม __________ นึกโฉมฉมหอมชวยโชย
ไกลกลิ่นดิ้นแดโดย __________ โหยไห้หาบุหงางาม
๏ มัศกอดกอดอย่างไร __________ น่าสงสัยใคร่ขอถาม
กอดเคล้นจะเห็นความ __________ ขนมนามนี้ยังแคลง
๏ ลุดตี่นี้น่าชม __________ แผ่แผ่นกลมเพียงแผ่นแผง
โอชาหน้าไก่แกง __________ แคลงของแขกแปลกกลิ่นอาย
๏ ขนมจีบเจ้าจีบห่อ __________ งามสมส่อประพิมพ์ประพาย
นึกน้องนุ่งจีบกราย __________ ชายพกจีบกลีบแนบเนียน
๏ รสรักยักลำนำ __________ ประดิษฐ์ทำขนมเทียน
คำนึงนิ้วนางเจียน __________ เทียนหล่อเหลาเกลากลึงกลม
๏ ทองหยิบทิพย์เทียมทัด __________ สามหยิบชัดน่าเชยชม
หลงหยิบว่ายาดม __________ ก้มหน้าเมินเขินขวยใจ
๏ ขนมผิงผิงผ่าวร้อน __________ เพียงไฟฟอนฟอกทรวงใน
ร้อนนักรักแรมไกล __________ เมื่อไรเห็นจะเย็นทรวง
(Toasting flour has been so hot during cooking, as same as my feeling when you are faraway; but when it is cooler and ready to eat, is just like when you come back.)
๏ รังไรโรงด้วยแป้ง __________ เหมือนนกแกล้วทำรังรวง
โอ้อกนกทั้งปวง __________ ยังยินดีด้วยมีรัง
๏ ทองหยอดทอดสนิท __________ ทองม้วนมิดคิดความหลัง
สองปีสองปิดบัง __________ แต่ลำพังสองต่อสอง
(Gold ornament egg hides the nut inside perfectly, as same as we do not know each other’s mind for 2 years before now. – sound like they fell in love with each other and both did not know.)
๏ งามจริงจ่ามงกุฏ __________ ใส่ชื่อดุจมงกุฏทอง
เรียมร่ำคำนึงปอง __________ สะอิ้งน้องนั้นเคยยล
๏ บัวลอยเล่ห์บัวงาม __________ คิดบัวกามแก้วกับตน
ปลั่งเปล่งเคร่งยุคล __________ สถนนุชดุจประทุม
๏ ช่อม่วงเหมาะมีรส __________ หอมปรากฏกลโกสุม
คิดสีสไลคลุม __________ หุ้มห่อม่วงดวงพุดตาน
๏ ฝอยทองเป็นยองใย __________ เหมือนเส้นไหมไข่ของหวาน
คิดความยามเยาวมาลย์ __________ เย็บชุนใช้ไหมทองจีน ๚
(Golden web of sweet egg makes me think about when you sawing the golden fabric.)

1 Comment

Filed under Uncategorized

Tagged as กลอน, กาพย์ห่อโคลง, กาพย์เห่ชมเครื่องคาว, กาพย์เห่ชมเครื่องคาวหวาน, กาพย์เห่ชมเครื่องหวาน, กาพย์เห่เรือ, พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย, พระราชนิพนธ์, รัชกาลที่ ๒, วรรณคดี, อาหารไทย, Buddha Loetla Nabhalai, Compose, Dessert, food, king, King Buddha Loetla Nabhalai, King Rama, King Rama 2, King Rama II, poem, poet, Thai Dessert, thai food, thai king

by The SW Eden | August 13, 2009 · 6:20 am

Jane Hirshfeild beautiful poetry

Jane Hirshfeild is a strange poet of those who are praised to be the best. Her poetry is just simply perfect, and that makes a big different from other great poets. Almost poets make their poems to be interesting by the complexity. I wrote in one of my poems that Tadao Ando, a Japanese architect has a simple geometric form, and all are perfect. Another guy I wrote about is Antoni Gaudi who make weird shape and form on his architecture. Both are right and interesting. In my opinion, it is harder to make a simple form or a simple story to be interesting. And Jane Hirshfeild can do what many talented people cannot do.

Jane Hirshfeild was born in New York City . She should have grown up with a complex life. Although she had had that life before, she does not have to put all her experience into the poem as almost regular artists do. She makes her poem easy to understand for everybody in every age and everywhere. This seems like she has high graphic skill on her poem. Graphic is something for many people to understand in the same way. Mostly it is on picture or symbol, and right here, she has it on her poem. She has the best way to communicate. She does not just communicate by her story or her feeling. All she did is for teaching. She created a big lesson which is not too much serious as in the religion book. She entertains people with the rhythm of poem and she tells Buddhism teaching at the same time.

Simple format and good-communication language of Jane Hirshfeild’s poetry make people believe in her words easily. She is both nice and excellent in this way. Her teaching is always help the world, by its idea and the way to think about the life. Her poetry gives new hopes for people. Her poetry is friend for the lonely. All her poems are optimistic stories which are based on truth.

One of her poem which can help people who are confused very well is, “Poem With Two Ending”. This poem talks about the living and the death. And that is true as the name of it, that is both are the ending of each other. This will remind most people who heard of a Greenday song, “Closing Time” about a sentense that is, “Every new beginning comes from some other beginning’s end.” Jane Hirshfeild begins “Poem With Two Ending” with the truth to make her poem to be much strong for lost-hope people to believe in. If I were those people, she could describe my feeling at that moment really well. She does not just say the exact word of those feelings, but she used scenes to represent them. She wrote, “Say, ‘death’ and the whole room freezes (1), even the couches stop moving (2)”. There is not only the really situation she gave, she also has an easy example which everyone can imagine with. The easy example can make her poem to be really solid and much more powerful. She has it in this poem, that is, “Like a squirrel suddenly aware it is being looked at”. This is totally true. Almost photographer got a great shot of squirrels, because they got stuck when they feel the camera looking at them. She gave more examples in following line until she felt that they are enough, and after that it is her time to teach. The last example seems to be strongest one in my sight. She wrote, “A shopping mall swirls around the corpse of a beetle (11)”. This really shows all meanings of the death. Shopping mall is so big, and a beetle is so small and round. This bug has no direction around four walls. The bug is just like a dust in the universe and no one look at it. People can also step on it. The bug is alone. No one cares about it. At the end, nothing of it leave for, or relate, to all things around. Although her poems is fine and soft, she has a really confident part in this poem that is, “Death is voracious, it swallows all the living (12). Life is voracious, it swallows all the dead (13).” That means both cannot be together, but they can destroy each other. If a person still worry about the death, he will never feel that everything and himself are alive. This is as same as the beginning of the poem, that everything in the room is stopped. On the other hand, if this person is conscious that he is still alive, he will keep his life going and he will never feel the death. The last line of this poem which stand alone says, “The grip of life is as strong as the grip of death”. My understading of this sentense is if people no need to be afraid of the death, and the dead no need to afraid to be in the world, because of both are really strong, and by this strength, they cannot change each other to be in another way. In this poem, Jane Hirshfeild has both great line up with the useful example, nice teaching and great conclusion. This means not only her poem which is calm, because she is also calm when she wrote it, too.

People who were born Buddhist have never been as the excellent people who turn themselves to be Buddhist by their own majority. Buddhism has much more freedom than all other religions. Buddhists do not need to believe in one religion, if other religion teachs people to be nice. Jane Hirshfeild’s poetry does not compress the reader to be Buddhist, but it can persuade by its meaning without any words to persuade as in regular Christian or Satanic songs. In another word is she directs people to look at the world positively, although they do not have to, they will think follow her words. Jane Hirshfeild has a pure Buddhist poem that is, “A Hand”. Surrealistic artists look at the world in different ways from other people, and Jane Hirshfeild and other real Buddists look at everything as nothing.

When Thai students open Buddhist books, they are bored to read about something as everything is just like nothing. Jane Hirshfeild has a good example for them. She picked the nearest example which all readers, except a deformed man, can just look at their own hands and go along with her poem. She describes the hand, that it is not everything that regular people can see or read from. It is not the way surrealistic artists do, too. She said the hand is not what it looks like and not its functions. At the end, the poem says, “Unanswerable, humming like bees, it rises, swarms, departs (18).” To rise, to swarm and to depart all are about the reality of human life. The hand is an important part of human. They are about the same idea in her poem. Everything was born, and it has to has its own responsibility, and then it goes. This meaning does not make people to be depressed or hopeless, but this is thoughtful and cheerful. If people consider about this poem, they will be able to begin their new day so well, because they know that one day they will depart, so they do not need to stick with any shape or form or how rich, how poor they are. If the thing is nothing, to have and to not have are the same. Then, people can give or do charity without thrift. There is only goodness and badness which can be left in the world. In fact, goodness and badness are equally as death and life. We will never know which one is which one if there is no another one. If there is not darkness, we will not know what the brightness is.

The Buddists always give the lotuses to the monks or to the temple. They do as a tradition. In fact, the flower is symbol for monk, and people can give any kinds of flowers to the monk. Monks are from various kinds of people with various of status. There is no classes or levels after their ordination. Every monk respects each other. By this Buddhist symbol, I really admire how Jane Hirshfeild compare people as the gems in “Poem Holding Its heart in One Fist”. That is all difference of people are just like all difference meaning of each gem in the world. This difference of people also reminds me about another poem of her, “the Weighing” which describe about the different life in different season of a lion. That is no one can be strong at all time, because everything has to be balance. The last paragraph of “the Weighing” seems like she compares that the lion also has to give the strength to the nature in the drought time. And this also related to “A Hand” which I mentioned that people cannot stay in the same way until the end of the world.

Jane Hirshfeild has very various examples to teach different lessons, and all are also nice things and all things are also related to each other. This poet really has strong idea in her mind, and she is so excellent to spread that idea out to many different ways. How plain and how true her words are, they have never disturb how interesting of her poetry. Her poetry is all fact and truly friendly, and I believe that it can teach people not only every age, but also in every era.